Grodzisko Sieroczyn
Grodzisko Sieroczyn datowane jest na VIII-IX wiek naszej ery, jest typem grodzisk nizinnych. W tradycji miejscowej Pomorza Środkowego określane jako „Schlossberg'’, „Wallberg” , „Burgberg”
Grodzisko znajduje się w odległości około 2 km od dawnej, niemieckiej drogi zwanej też „Białą Drogą” łączącej Sieroczyn – Lipie (Skórzewo) z Biskupnicą. Grodzisko Sieroczyn jest obiektem jednoczłonowym, posiadało jedną strukturę, otoczone wałem obronnym (podwójnym od strony północnej) chroniącym budynek mieszkalny główny (wał ziemny niegdyś z drewniana palisadą, oraz wykopaną dookoła fosą [częściowo podwójną od strony północnej].) Jest to bez wątpienia grodzisko typu pierścieniowego . Na wale widoczne wejście (brama) od północnego zachodu oraz niewielkie od wschodu. Wysokość wału bardzo imponująca bo sięgająca od 4 do 6 m.(na stan dzisiejszy.) Dookoła od wschodu, południa i zachodu grodzisko otoczone bagnami z wyjątkiem północy, dlatego w części północnej podwójna fosa oraz podwójny mniejszy i większy wał. W części południowo zachodniej widoczna (ale już nie gołym okiem –trzeba skorzystać z geoportalu) grobla wraz starym traktem. W centrum majdan na około 0,4h. W części centralnej majdanu pagórek wysokości około 2 m co wskazuje, iż tam znajdowało się główne domostwo.
W gminnej ewidencji zabytków archeologicznych Gminy Człuchów obiekt określony jest jako Sieroczyn – grodzisko wczesnośredniowieczne VIII-IX w. nr rej. zab. A-a-116/S, Decyzja WKZ w Słupsku nr KLII 5350/1/88 z dnia 11.07.1988r. W „Typologii wczesnośredniowiecznych grodzisk Pomorza Środkowego” J. Olczaka i K. Siuchańskiego obiekt wymieniono jako grodzko Skórzewo.
Wczesnośredniowieczne grody to warowne osady, których elementami obronnymi były najczęściej drewniano-ziemne wały, fosy a niekiedy i palisady. Stanowiły one siedziby władców opolnych i plemiennych a później feudalnych, punkty strażnicze i wojskowe, administracyjne, lub tzw. refugia - czyli miejsca schronienia dla okolicznej ludności w razie niebezpieczeństwa. Dodatkowym często elementem obronnym dla grodu było samo jego usytuowanie wśród bagien, rozlewisk wodnych, na wyspach lub półwyspach, na stromych zboczach wzgórz, a więc w warunkach z natury niedostępnych lub trudno dostępnych. W ten sposób naturalne warunki topograficzne zostały włączone w system fortyfikacyjny i miały duże znaczenie dla ewentualnej akcji obronnej.
Test
